جستجو
< همه موضوعات

گیاه طباشیر

نام های دیگر :

تباشير- بنس لوچن- تباكير- توشير- قناء- خيزران- نى هندى- بامبو- تاباشير- طواخشير

طباشير كلمه عربى است. آن را در فارسى بنسلوچن و در طبّ يونانى وارد و تباشير مى‏ گويند و در انگليسى آن راBanboo Manna  مى‏گويند.

طباشير

صمغ گياهى است بشكل نى كه در نواحى هند و بنگال و در اماكن پر آب مى‏رويد.

شيرابه‏ اى در داخل ساقه‏ هاى نى مانند اين گياه موجود است كه پس از انجماد طباشير ناميده مى‏شود .

وقتى ساقه‏ ها خشك مى‏شوند شكاف برداشته و شيرابه منجمد شده آن نمايان مى‏گردد سپس آن را جمع ‏آورى كرده و به بازار عرضه مى‏دارند.

 

 

طباشير مرغوب و درجه يك، سخت، قطعات آن زاويه ‏دار، بسيار شفّاف و صاف مانند چينى است ولى نور از آن رد نمى‏شود و رنگ آن سفيد يا سفيد مايل به آبى شيشه ‏اى است.

به آسانى نمى ‏شكند و كمى معطّر است، طباشير روغن را جذب مى‏كند و پس از آن صاف مى‏ شود و نور را عبور مى‏ دهد.

 

طبيعت اين صمغ سرد و خشك است

تركيبات شيميايى:

مادّه‏ اى است كه قسمت عمده آن سيليسيك اسيد است و به ‏علاوه داراى سيليكات و مقدارى نيز آهك و پتاس است.

طباشير از گره هاى بامبو از طريق سوزاندن بامبو گرفته مى‏شود.

در ابتدا مادّه‏ اى نشاسته‏ اى شكل به شكل استخوان نرم كه چون در آب بيفتد، سخت مى‏شود و پس از خشك شدن سفيد و شفّاف مى‏گردد.

خواص- كاربرد:

طباشير را محرّك و افزاينده نيروى جنسى اشخاص گرم مزاج مى‏دانند.

طباشير هندى يكى از چند ماده ‏اى است كه سابقا در ايران زنان باردار، در مواقع ويار مى‏خوردند.

حابس، قابض، مجفّف و مبرّد و مفرّح و مقوّى قلب

براى تبريد در تبهاى گرم، سوزش معده و تسكين عطش مى‏دهند.

براى قبض و تجفيف در جريان منى، بواسير خونى، قى صفراوى و اسهال و در تبهاى موسمى مى‏دهند.

اگر در دهان آبله و دانه بيرون بيايد، با هل سابيده بر آنها پاشيدن مفيد است خيسانده

 بعضى اطبّا آن را براى سوختگى آتش استعمال كردند.

ماليدن آن در دندان، آنها را قوى مى‏كند

استعمال زياد آن براى قوه باه و ريه ضرر مى‏رساند.

در امراض معده، بادشكن، اشتهاآور، مليّن، مقوّى قلب و جگر و دماغ و حافظه و براى مريضهاى ضعيف با دواهاى مناسب مخلوط شده، استعمال شده است

 در بعضى امراض احشاء و امراض ماليخوليا و امراض دماغى، سرعت انزال، علاج آبله، زخم جلدى و زخم دهان، اسهال و نسخه‏ هاى مقوى قلب، دماغ، جگر، باه و امراض جريان حيض زنان و در بعضى دواهاى مسكن و مفرّح با دواهاى مناسبه مخلوط كرده، استعمال مى‏  شود

مصلح آن: عسل و مصطكى، عناب، الوا و زعفران است

بدل آن: خرفه و صندل و سماق

منابع

********************************

نورانى، مصطفى، دائرة المعارف بزرگ طب اسلامى (نورانى)

خسروى، سيد مهدى، گياهان دارويى و نحوه كاربرد آنها براى بيماريهاى مختلف در طب سنتى

Previous گیاه علف چشمه
Next گیاه شکر تیغال
یک پاسخ بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.فیلد های مورد نیاز علامت گذاری شده اند *

فهرست موضوعی مقاله