گیاه خولنجان

خولنجان‏

نام‏هاى ديگر:

قولنجان- گلچين- خسرودارو.Alpinia .afficinarum .

مشخصات:

ريشه گياهى است از تيره زنجبيل و ريشه درختى به نام پان كه در سرزمين هندوستان و بنگلادش بيشتر مى‏رويد.
مؤلف كتاب محيط اعظم تحقيق كرده و نوشته است كه آن ريشه تامول هندى است. 
تامول برگى است كه اهل هند آن را زياد مى‏خورند و به آن پان مى‏گويند خولنجان اگر عمر زياد داشته باشد و ضخيم و گره‏ دار باشد آن را قصبى گويند و اگر باريك و سخت باشد آن را عقارى مى‏گويند

تركيبات شيميايى:

ريزوم اين گياه داراى 5/ 0 تا يك درصد اسانس به رنگ زرد مايل به سبز با بوى كافورى مركب از سينامات دو متيل، مينئول به مقدار كم اوزنول، پينن يك ماده رزينى كمفريدkaemferide يا دى اوكسى متيل، فلاودونول‏dioxy methylflavonol گالانزين دى اوكسى فلاوونول، آميدون و غيره است.

طبيعت آن: گرم است

خواص درمانى:

•  آن را بساييد و بخوريد. درد معده را تسكين مى‏دهد
• مقوى كليه و اعضاء دستگاه گوارش است
• بول را كم و شب ‏ادرارى را درمان  می کند 
• صدا را صاف، سردردهاى رطوبى را تسكين و قاطع آروق است،
• درد كمر و رماتيسم و سياتيك را درمان مى‏كند،
• زيادكننده سرعت تكلم است،
• بدن را در برابر ابتلاى به مرض سرطان مقاوم ساخته و در افراد سرطانى سرعت پيشرفت سرطان را كم مى‏كند.
• بيست و پنج گرم از آن را نرم بساييد، بعد با 40 گرم شير تازه بجوشانيد و بخوريد. شهوت مردان را زياد مى‏كند.
•  آن را در دهان نگه داريد و بمكيد. بوى بد دهان را برطرف مى‏سازد.
•  مقدارى از پودر آن را بخوريد و يك تكه از آن را دائم در دهن نگه داريد، لكنت زبان را درمان مى‏كند.
• آن را چون غبار نرم بساييد، بعد با كمى روغن زيتون مخلوط نموده و هر شب بر پوست صورت بماليد، كك ‏مك صورت را برطرف مى‏سازد.
• . در بعضى مناطق به طور محلى در زكام فصلى و سرفه داده مى‏شود
• مى‏باشد در تنگى نفس بچه ‏ها مفيد و در سرفه سياه خولنجان را سائيده و با عسل به طور ليسيدن به بچه مى‏دهند كه تشنج را كم مى‏كند

منابع

**********************************

گياهان دارويى، دكتر على زرگرى، ج 1، ص 595- 596- 597- 598

نورانى، مصطفى، دائرة المعارف بزرگ طب اسلامى (نورانى)

خسروى، سيد مهدى، گياهان دارويى و نحوه كاربرد آنها براى بيماريهاى مختلف در طب سنتى

حاجى شريف، احمد، اسرار گياهان دارويى