چاودار

نام‏هاى ديگر:

چودار- ديله- ديوك- دوسر- بارنج- كارناوار

Seigle commun- Common rye- Seigle

مشخصات:

گياهى است از خانواده گندميان و يكساله. تفاوت شكل بوته آن با بوته گندم اين است كه داراى ساقه و كاه بلندتر و نرم‏تر و دانه ‏ها هميشه با ريشك و دراز و نازك‏ اند، هر سنبلك داراى سه گل است كه هميشه فقط دو دانه از آنها حاصل مى‏شود.

چاودار به‏ طور كلى سه نوع مى ‏باشد.

1- ريز يا بهاره 2- متوسط 3- درشت.

چاودار از غلات آسيا بخصوص جنوب غربى آسيا نظير ايران و افغانستان است ولى در حال حاضر به ساير مناطق دنيا منتقل شده و در كوهستانهاى سرد نيمكره شمالى زمين اغلب كاشته مى‏شود، در ايران در آذربايجان و اردبيل و چهارمحال بختيارى و نايين و سولده و در مناطق مرزى، در افغانستان و دره حرير و آن نواحى كاشته مى‏شود.

دانه چاودار

تركيب شيميايى:

در هر يك‏صد گرم دانه خشك چاودار مواد زير وجود دارد.

آب در حدود 11 گرم- پروتئين در حدود 12 گرم- هيدراتهاى كربن حدود 73 گرم- خاكستر 8/ 1 گرم- كلسيم 38 ميلى‏گرم- فسفر 376 ميلى‏گرم- آهن 7/ 3 ميلى‏گرم- سديم 1 ميلى‏گرم- پتاسيم 467 ميلى‏گرم- نياسين 43/ 0 ميلى‏گرم- رايبوفلاوين 22/ 0 ميلى‏گرم- نياسين 6/ 1 ميلى‏گرم- سكالوز

خواص درمانى:

1- هفتاد گرم بلغور آن را در يك ليتر آب بجوشانيد و بخوريد. براى درمان يبوست مزمن و خيلى سخت اثرى مفيد دارد.

2- ضماد آرد آن براى سر باز كردن دمل و آبسه نافع است.

منابع و مواخذ