گیاه چغندر قند رفع یبوست و بواسیر

گیاه چغندر قند گیاهی است دو ساله، پهن، چين دار سبزه تيره، ساقه گل دهنده در سال دوم، بند آورنده خون، مقوى معده، براى معالجه اسهال خونى مفيد است، ضد سرفه.

خواص درمانی گیاه چغندر قند:

چينى‏هاى قديم ريشه گیاه چغندر قند را به عنوان مقوى براى زنان به كار مى‏ بردند و معتقد بودند كه در ريشه چغندر هورمونهاى جنسى زن يافت مى‏ شود. در هند و چين برگهاى تازه چغندر براى معالجه اسهال خونى به كار مى‏رود. براى التيام سوختگى پوست به كار مى‏رود، خواص آن محلل است.

گیاه چغندر قند باز كننده، نفاخ است، براى تحريك قواى جنسى نافع است، درد مفاصل و نقرس را تسكين مى‏دهد،

براى درد روده و بيرون آمدن مقعد نافع است، براى رفع ترك و شقاق در اثر سرمايى كه به دست و پا عارض شود، مفيد است.

گیاه چغندر قند براى رفع يبوست و لينت مزاج به مصرف مى‏رسد،

گیاه چغندر قند براى التهاب مثانه، يبوست، بواسير و بيماريهاى پوست مصرف مى‏شود، جهت تسكين درد مفاصل و نقرس، سردرد و دندان درد مفيد است.

گیاه چغندر قندساز است، براى مبتلايان به مرض ديابت خوب نيست، رعشه را معالجه مى‏كند، طحال را باز مى‏كند، ورم را فرو مى‏نشاند،

جهت درد پشت و مثانه و امراض مقعد مفيد است، براى اخراج بلغم خوب است، جهت درد مفاصل و نقرس سودمند است،

جهت سردرد و دندان درد، براى درد گوش، برگ چغندر با بوره (اسيد بوريك) جهت لك و ‏مك و طاسى به كار مى‏رود، براى ورم پشت پا و استسقاء و ساير اورام مفيد است.

از زبان خود گیاه چغندر قند:

من چغندر هستم، به من چگندر و چندر هم مى‏گويند، عربها مرا لق صدا مى‏كنند، به پخته ريشه من لبلبو و اكنون لبو هم مى‏گويند. قند مى‏سازم، پاك كننده شكم هستم، به هضم غذا كمك مى‏كنم،

التهاب معده را فرو مى‏نشانم، مفيدترين اعضاء من برگ من است، بعد ساقه و سپس بيخ من، خوردن من رعشه را معالجه مى‏كند، جهت درد پشت و مثانه و امراض مقعد مفيد است،

جهت درد مفاصل و نقرس سودمند است، با آب گرم برگ من قرمزى چشم را از بين مى‏برد، جوشانده برگ من شوره و چربى و شپش را نابود مى‏كند، آفتاب زدگى را معالجه مى‏كند،

جهت تسكين درد و پاك كردن كك و ‏مك و همچنين شكم درد، بادشكن، اشتهاآور، مقوى، آرامبخش و براى التهاب معده مفيد مى‏باشد.

چغندر گياه دو ساله‏اى از خانواده چليپائيان است با ريشه ‏هايى به رنگ زرد يا قرمز و ضخيم كه مصرف خوراكى دارد.

برگهاى گياه سبز و كشيده و داراى دمبرگ نسبتا بزرگ كه گاهگاهى به مصرف تغذيه مى‏رسد.

بهترين زمين براى كشت چغندر بايدPH بين 5/ 7- 8 درصد و خاكى داراى فسفر و ازت و پتاس داشته باشد.

ترکیبات شیمیایی گیاه چغندر:

تكثيرش با بذر مى‏باشد. داراى 5- 5/ 10 درصد مواد قندى نشاسته اى (بويژه ساكارز) 75/ 0- 3/ 1 سفيده‏اى و 1/ 0 درصد چربى و مقدارى كلسيم، منيزيوم، آهن و پتاسيم و فسفر و سديم و … مى‏باشد و مقدار منگنزش 3/ 5 در هر كيلو بوده، سلولزش 9 گرم در هزار در چغندر قرمز و در زرد و سفيد 7- 5/ 7 درصد مى‏باشد.

برگهاى چغندر مقدار زيادى مواد قندى نشاسته اى بويژه سلولز و 2 درصد مواد سفيده ‏اى و ناچيزى املاح داشته و هر صد گرمش 22 كالرى حرارت ايجاد مى‏نمايد.

برگهاى گیاه چغندر قند مقدار زيادى ويتامين آ. ب. ث دارد. تركيبات درصد چغندر در يك‏ بررسى چنين است:

آب 6/ 87، پروتئين 6/ 1، چربى 1/ 0، گلوسيد 6/ 9 گرم، سديم 110 ميلى‏گرم، پتاسيم 350، كلسيم 30، منيزيوم 23، منگنز 577/ 0، آهن 1/ 0، مس 187/ 0، فسفر 37، گوگرد 17، كلر 61، ويتامين‏A 6 واحد، ويتامين 1B 3%، ويتامين 2B 4%، نيكوتيل آميد 3/ 0، ويتامين‏C 5/ 5 ميلى‏گرم.

رنگ اصلى كه گیاه چغندر قند به آن يافت مى‏شود سرخ و زرد و سفيد است.

چغندر را خام نمى‏توان خورد و شكر چغندر داراى ويتامينهاى‏B و آهن و كلسيم و مواد معدنى مى‏باشد و رنگ برگ چغندر به رنگهاى سبز و قرمز ديده مى‏شود و ويتامينهاى آن نسبتا كم است.

چغندر ملين و مدر و مسكن بعضى دردهاست و مبتلايان به سوء هاضمه نمى ‏توانند آن را به خوبى تحمل نمايند.

از عجايب آنكه هم اكنون برخى عقيده دارند خوردن چغندر از قند خون مى‏كاهد (با آنكه قند از چغندر است). چغندر اثر راديواكتيو دارد كه روى دستگاه گوارشى قابل توجه مى‏باشد و ماده راديواكتيو مذكور روبيديم نام دارد.

براى اينكه بتوان به خوبى گیاه چغندر قند را پوست كند بايد داغ ‏شده ‏اش را در آب سرد انداخت. چغندر با داشتن قند طبيعى و منيزيوم مقوّى و مغذّى بوده بخصوص بر استخوان بندى و مايعات بدن اثر خوبى دارد،

بعلاوه مقدارى فسفر و ويتامين‏B كه هر دو مسكّن و آرامبخش اعصابند در چغندر يافت مى‏شود.

چغندرى به نام ويتاسيكلاست كه برگ آن خورده مى‏شود و مردانى كه آن را زياد بخورند پستانشان بزرگ مى‏شود (ژنيكوماستى). از آمينواسيدها، تبائين در شيره چغندر و ملاس چغندر موجود است.

چغندر قند از رازى:

سلق (چغندر):

دفع سلق از معده به سهولت انجام مى‏گيرد و از تمام بقولات هم سريعتر است و جوهره آن به شكم لينت مى‏ دهد بخصوص اگر با عدس پوست كنده بپزند و اگر نمك بيشترى داشته باشد آب جوهره آن طبيعت را روان ساخته خاصيت مسهلى به شكم مى ‏بخشد و يك نوع اجابت ملايمى در مزاج فراهم مى‏سازد

براى معده سازگار نيست، تشنگى‏ آور نيست و جهت مزاجهاى گرم مفيد است در صورتى كه با است بخورند و در آش ماست و آش آبغوره و امثال آن بريزند يا از آن طفشيل (خوراكى است از عدس مقشر و سركه) تهيه نمايند

مداومت در خوردن گیاه چغندر قند براى افراد می رود و همچنين زياد خوردن آن براى اين دسته شايسته نيست و بايد پوست آن را بكنند و با روغن زيتون و ساير روغنها بپزند و بر آن دانه ‏ها و ادويه معطر بيفزايند اگر بعد از پوست كندن با مرى عذب (گوارا) و كمى سركه تهيه نموده و قبل از غذا بخورند سبب تليين مزاج مى‏گردد.

ريشه گیاه چغندر قند بيشتر باعث ايجاد نفخ شده و ديرتر از بدن خارج مى‏گردد

كسانى كه مزاجشان حار نيست بايد با خوردن چغندر و مرى و ريختن دانه‏ ها و ادويه خوشبو روى آن، آن را اصلاح نمايند. اگر آن را در آش ماست يا آش دوغ بريزند بعد از آن بايد غذاريقون و گوارش زيره ميل نمايند.

گیاه چغندر قند از كتاب قديمى:

سلق به فارسى چغندر نامند. آنچه در غايت سبزى و بزرگى برگ باشد سلق اسود گويند و آنچه ريزه برگ و مائل به زردى و ساق و برگ باريك باشد سلق ابيض نامند.

مركّب القوى و حرارتش در اول و با بورقيه و قوه قابضه و رطوبت مائيه و جالى و محلّل و مبرّد و مصفّى و جرم آن جالى طبع و مائيه آن ملين آن و قليل الغذا و نفاخ و مفتح بلغم و جهت رعشه و تحريك باه موافق و بهترين اجزاى آن آب برگ و ساقهاى برگ آن بهتر از بيخ آن است و از طبخ بورقيه آن زايل مى‏گردد

خوردن گیاه چغندر قند كه با سركه و خردل طبخ يافته باشد جهت رفع سده طحال بسيار موثر و جهت درد گرده و مثانه و امراض مقعد نافع و آب آن با ادويه معين اخراج بلغم و جهت مفاصل و نقرس نافع و سعوط آن جهت تنقيه فضول دماغى و هر كلنگ جهت لقوه و صداع و شقيقه و حمره عنب و قطور نيم گرم آن با روغن بادام جهت درد گوش و نطول طبيخ برگ و بيخ آن جهت حزاز و نخاله سر و قمل و صنان كه به فارسى زرشك نامند و ضماد آب نيمگرم آن با بوره ارمنى جهت تهييج پشت پا و استسقاء مجرب و حقنه آن جهت اخراج ثقل و سجج و بروز مقعد و طلاى برگ پخته آن جهت سوختگى آتش مفيد مى‏باشد.

روايات:

امام صادق عليه السلام فرمود: ان الله رفع عن اليهود الجذام بأكلهم السّلق و قلعهم العروق.

«خداوند از ملت يهود مرض جذام (خوره) را برداشت با خوردن چغندر و شكافتن رگها».

امام صادق عليه السلام فرمود: مرض سفيدى بر بدن بنى اسرائيل عارض شد، خداوند به موسى عليه السلام وحى كرد كه به آنها بگو گوشت گاو را با چغندر بخورند.

باز ابى الصباح كنانى گويد: امام صادق عليه السلام فرمود: مرق السلق بلحم البقر يذهب بالبياض.«شورباى چغندر با گوشت گاو سفيدى بدن را مى‏برد».

بزنطى گويد: امام رضا عليه السلام فرمود: اى احمد اشتهاى تو به سبزى چطور است؟ گفتم:

همه آنها را دوست دارم، فرمود:

در صورتى كه چنين است بر تو باد چغندر كه در كنار نهر فردوس روئيده است و در آن شفائى از تمام دردها هست،

استخوان را درشت و سفيد مى‏كند و گوشت را مى‏روياند، اگر دست خطاكاران آن را مس نمى‏كرد يك برگ آن يك مرد را مى‏پوشاند، گفتم:

آن از محبوبترين سبزيهاست پيش من، فرمود: سپاس خدا بر شناخت تو به آن.

در حديثى ديگر است: السلق يشد العقل و يصفى الدم. يعنى: چغندر عقل را محكم و خون را صاف مى‏گرداند.

امام رضا عليه السلام فرمود: به مريضهاى خود برگ چغندر بخورانيد كه در آن شفا هست و درد و ناراحتى با آن نيست، خواب مريض را گوارا و شيرين مى‏نمايد ولى از ريشه چغندر پرهيز نمايد كه سودا را به هيجان مى‏آورد.

چغندر داراى مواد هيدرات دوكاربن، آلبومين، چربى، مواد معدنى و سى درصد در بدن كالرى توليد مى‏كند.

مواد معدنى در چغندر عبارت است از:

فسفر، كلسيم، منيزيم، پتاسيم، آهن منگنز.

گذشته از اين، ويتامينهاى آ، ب 1، ب 2، پ پ و ث در چغندر موجود است و بدين سبب معلوم مى‏شود كه با ارزانى خود تا چه حدود مواد غذايى را با خود همراه دارد و مى‏توان گفت كه از موجوداتى كه شانس خوبى ندارد يكى نيز چغندر است.

حضرت امام ابى الحسن رضا عليه السلام فرمود: ان السلق يقمع عرق الجذام و ما دخل جوف المبرسم مثل ورق السلق.«چغندر رگ جذام را قطع مى‏كند و مانند برگ چغندر چيزى داخل شكم شخصى كه مرض برسام دارد نمى‏شود (برسام مرضى است كه عارض مى‏شود بر پرده بين كبد و قلب)».

چغندر گياهى است دو ساله با اندوخته قندى كه برگ و ريشه آن مصرف غذايى دارد.

صحرايى و بستانى است، صحرايى سفيد و بستانى سرخ است و آن سه نوع است:

يكى بزرگ و بسيار سرخ مايل به سياهى و دوم كوچك برگ مجعد و زشت منظر و كمى سرخ و سوم دراز ساق و بزرگ برگ است.

چغندر گياهى است از تيره اسفناجيان و يكى از گونه‏ هاى گياه پازى مى‏باشد و داراى انواع متعدد است.

چغندر معمولى گياهى است دو ساله كه در سال اول مواد غذايى را در ريشه سبزش اندوخته و در سال دوم گل و بذر مى‏دهد.

چغندر معمولى در حدود 2 تا 6 درصد مواد قندى دارد.

منابع و مواخذ