جستجو
< همه موضوعات

گیاه فراسیون

فراسيون آبى‏

شناخت  گیاه فراسیون

نام‏هاى ديگر: فراسيون مائى- فراسيون اروپايى.

Pieds. loup- Lycope- Marrubes Aquatiques- Water horehound

مشخصات:

گياهى است از خانواده‏Labiatae ، علفى و چندساله با ساقه‏ اى چهارگوشه كه بلندى بوته آن در حدود يك متر است. گل‏هاى آن كوچك سفيد و متعدد كه به صورت گروهى در نقطه‏اى بين محل اتصال دمبرگ با ساقه در اواسط تابستان ظاهر مى‏شوند. برگ‏هاى آن پهن موّاج و برگشته و كمى دراز و بيضى نوك‏تيز با دندانه ‏هاى درشت است كه شكل برگ را از صورت بيضى خارج مى‏كند. اين گياه به‏ طور كلى معطر نيست يا عطر خيلى كمى دارد. اين گياه در كنار نهرها و در باتلاق‏ها و كنار آب‏بندها مى‏رويد و در محل‏هايى كه در باتلاق و يا در آب غوطه ‏ور است ريشه آن متورم مى‏شود. در مناطق مختلف اروپايى، آسيا، شمال افريقا و ايران مى‏رويد. در ايران در مناطق مختلف البرز در ارتفاعات ارنگه، كرج و در مناطق شمال ايران در باغ‏هاى بين چالوس و شهسوار و در سيلاخور به‏ طور خودرو ديده مى‏شود.

تركيب شيميايى: اسيد ماليك- اسانس- يك ماده تلخ- تانن- يك رزين به نام ليكوپين.

خواص درمانى:

1- آب دم‏كرده آن را بنوشيد. مدرّ و خنك‏كننده و قابض است، مخدّر ضعيف است، براى جلوگيرى از خونريزى‏هاى ريه و ساير اعضاء مؤثر مى‏باشد، تب‏بر خوبى است بخصوص در مورد تب‏هاى نوبه‏ اى كاربرد دارد.

2- ضماد آن براى پاك كردن زخم‏هاى چركين و كثيف بسيار مؤثر است.

3- خوردن عصاره تازه آن از عمل و اثر هورمون‏هاى محرك غده تيروئيد كه از غده هيپوفيز ترشح مى‏شود و همچنين از توليد و خروج تايروكسين (هورمونى كه غده تيروئيد توليد مى‏كند) جلوگيرى مى‏نمايد.

فراسيون سفيد

نام‏هاى ديگر:

فراسيون- فراسيون ابيض- براسيون- شنار- گندناى كوهى- افنان سر- صوف الارض- علقما- فراسيم- محموده- كورار- حشيشة الكلب- حشيشة الكلاب.

Marrube Vulgaire- Marrube blanc Marrubium- Horehound- White Horehound- Common horehound

مشخصات:

گياهى است از خانواده نعناع‏Labiatae ، علفى و چندساله به بلندى 70- 40 سانتى‏متر كه پوشيده از كرك پنبه ‏اى و سفيد به نظر مى‏رسد. برگ‏هاى آن متقابل، بيضى، ناصاف، دندانه ‏دار و نوك تيز است. گل‏هاى آن كوچك و سفيد به‏ طور گروهى از محل اتصال برگها به ساقه در قسمت بالاى ساقه ظاهر مى‏شوند. برگها و شاخه‏ ها تلخ است. اين گياه به ‏طور خودرو در اراضى متروكه، گودال‏ها، خرابه‏ ها، كنار جاده‏ ها و در مناطق مختلف اروپا و شمال افريقا و آسيا مى‏رويد. در ايران در اطراف تهران، كرج، دامنه‏ هاى البرز- در گرگان در گنبد قابوس، بندر گز- مازندران در جنوب آمل، بابلسر، سارى، بين كجور و زانوس، درّه چالوس، هزارچم، سراب‏رود- گيلان در ايسپيلى ييلاق و لاهيجان- جنوب و جنوب غربى ايران در اراك، تفرش- كرمان در كوه سيرج- سمنان بين بشم و سرخه- خراسان بين مشهد و قوچان در ارتفاعات 1300- 1000 مترى بين بجنورد، مراوه ‏تپه، شريف‏آباد و تقريبا در تمام مناطق كشور ديده مى‏شود.

طبيعت آن: خيلى خشك و گرم است.

تركيب شيميايى:

اسانس روغنى فرار- يك استرول- يك سسكى‏ترپن- ماده عامل تلخ ماروبين.

خواص درمانى:

1- چهل تا پنجاه گرم از سرشاخه ‏هاى گلدار و خشك آن را در يك ليتر آب جوش پانزده دقيقه دم كنيد و هر صبح و ظهر و شب يك فنجان از آب صاف‏كرده آن را بنوشيد. تونيك و مدرّ و بادشكن است، سينه را نرم مى‏كند و داروى مفيدى براى سرماخوردگى و سرفه و ناراحتى‏هاى ريوى است. بازكننده گرفتگى‏هاى كبد و طحال است، اثر ضدّ سمّ دارد.

2- سى گرم عصاره تازه آن را با عسل يا شير مخلوط كنيد و آن مقدار را در طول روز به مرور بخوريد. كمك زيادى به التيام قروح و جراحت‏هاى سينه و ريه و اخراج اخلاط مى‏كند، مقوى و اشتها آور است، براى سل ريوى بسيار نافع مى‏باشد.

3- آن را در آب يا روغن زيتون بجوشانيد و از آن به صورت كمپرس در محل زهار مرد يا زن بكار ببريد. براى رفع دردهاى مثانه و رفع قطره ‏قطره ادار كردن و بى‏نظمى و كمى ادرار نافع است، در موارد وجود سنگ در دستگاه دفع ادرار و رفع انسداد مجارى كبد و طحال مفيد است.

4- ضماد له‏ شده تازه آن در محل گازگرفتگى سگ هار براى التيام زخم و جراحت آن نافع است.

5- اگر چند قطره از عصاره تازه آن را بگيريد و در گوش بريزيد. براى پاك كردن چرك و مواد زايد داخل گوش و بازكردن منافذ و برطرف كردن درد آن نافع است.

6- عصاره آن را در چشم بكشيد زردى چشم كه از يرقان باشد را مرتفع مى‏سازد.

تذكر: براى كليه و مثانه مضر است، زنان باردار و مادران شيرده بهتر است از خوردن آن پرهيز كنند، به علت اينكه ايجاد بى‏نظمى در ضربان قلب مى‏نمايد اشخاصى كه داراى ناراحتى قلبى هستند بايد از خوردن آن اجتناب كنند، اسراف در خوردن آن ممكن است منجر به وجود خون در ادرار شود.

مصلح آن: كتيرا، سنبل الطيب، رازيانه، عسل مى‏باشد.

برگ فراسيون‏

خواص درمانى:

1- جويدن آن در دهان براى رفع بيمارى‏هاى دهان و استحكام دندان‏ها مفيد است.

2- آن را با عسل مخلوط نموده و ضماد كنيد. براى تسكين درد پهلو و رفع تنگى ‏نفس مفيد است.

3- تازه آن را بكوبيد و با پيه بز آب كرده سرخ كنيد و ضماد نماييد. براى تحليل ورم از هر نوع كه باشد نافع است.

گل فراسيون‏

خواص درمانى:

1- آن را در دهان خوب بجويد و بعد بخوريد. درد معده را تسكين مى‏دهد.

2- اگر عصاره گل يا عصاره تخم آن را با عسل مخلوط نموده و بخوريد. براى رفع جراحت‏هاى ريه بسيار نافع است.

3- دو گرم از خشك آن را با شربت بنفشه مخلوط و دم كنيد بعد آب صاف‏كرده آن را نيمه گرم بنوشيد. براى تسكين سرفه مرطوب و رفع جراحات سينه و ريه و پاك كردن آن‏ها از اخلاط خيلى مؤثر است.

4- اگر 2 تا 4 گرم از آن را دم كنيد و آب آن را با آب دم‏كرده زوفا و مقدارى روغن بادام شيرين مخلوط كنيد و بخوريد. براى پاك كردن سينه و ريه از اخلاط لزجه تأثير فوق‏ العاده دارد.

5- مقدارى از آن را با مقدارى انجير مخلوط نموده و دم كنيد بعد آب آن‏ها را صاف و با عسل يا شكر شيرين ساخته ميل كنيد. براى درمان تنگى‏ نفس و سرفه بلغمى و قطع اخلاط و فضولات غليظه مفيد است.

6- اگر سبوس و نخاله گندم را در آب بجوشانيد بعد آب آن را صاف نموده و سپس حدود بيست گرم از سرشاخه ‏هاى گلدار يا گل‏هاى آن را در آن آب ريخته و بجوشانيد تا غليظ شود بعد صاف كنيد و نيمه گرم بنوشيد و اين كار را تا يك هفته ادامه دهيد. براى تسكين سرفه شديد بطور عجيبى مؤثر است.

7- تازه آن را بكوبيد و زير ناف ضماد كنيد. براى رفع پيچيدگى مقعد و تعقد روده ‏ها و تسكين درد آن بسيار نافع است.

فراسيون اسود

نام‏هاى ديگر: فراسيون منتن- سنديان الارض- بلوطى- بالوطى- بلوط.

Ballote fetide- Ballote noir- Marrube noir- Black hore hound- Foetide horehound.

مشخصات:

گياهى است از خانواده نعناع‏Labiatae ، علفى و چندساله به بلندى حدود نيم متر و تا حدود زيادى شبيه به فراسيون سفيد است. ساقه آن چهارگوش و پوشيده از كرك‏هاى تيره ‏رنگ مى‏باشد. برگ‏هاى آن متقابل، بيضى، ناصاف است و اگر آن‏ها را فشار بدهيد بوى نامطبوعى از آن استشمام مى‏شود، طعم برگ‏ها و گل‏هاى آن تلخ است. گل‏هاى آن كوچك و به رنگ بنفش و به‏ ندرت سفيدرنگ مى‏شود و به‏ طور گروهى از محل اتصال برگ‏ها به ساقه بيرون مى‏ آيند، در سطح خارجى جام گل‏ها تارهاى سفيدرنگى خوابيده است. اين گياه در كنار جاده‏ ها و پاى ديوارها حاشيه مزارع در اروپا و افريقاى شمالى و آسيا مى‏رويد. در ايران نيز بطور خودرو بيشتر در مناطق شمالى ايران در گرگان، ناهارخوران، مازندران، جنوب چالوس و در آذربايجان در باسمنج و چاهريگ و در ديلمان، نزديك ماكو، كاليبار ارتفاعات 1250 مترى و در درّه قاسملو ديده مى‏شود.

طبيعت آن: گرم و خشك است.

تركيب شيميايى:

كولين- انواع تانن- ماده تلخ ماروبين- يك گلوكوسپونين خنثى كه از تجزيه آن گلوكوز و رامنوز بدست مى‏آيد.

خواص درمانى:

1- سى گرم از آن را در يك ليتر آب جوش دم كنيد بعد مقدارى بادرنجبويه يا نعناع يا رازيانه سائيده شده را در آب صاف‏كرده آن بريزيد و آب آن را شيرين كنيد و هر صبح و ظهر و شب قبل از غذا يك فنجان بنوشيد. ضدّ انگل است، كرمك و همچنين كرم‏هاى اسكاريس را نابود مى‏سازد، مدرّ است و براى رفع آب ‏آوردگى انساج مفيد مى‏باشد، براى تسكين درد نقرس و روماتيسم نافع است، براى گذراندن دوران يائسگى زنان و رفع اختلالات عصبى آنان مؤثر است.

2- پانزده تا سى گرم از سرشاخه‏ هاى گلدار آن را در يك ليتر آب جوش دم كنيد بعد مقدارى انيس سبز ساييده شده در آب صاف‏كرده آن مخلوط كنيد و هر صبح و شب قبل از غذا يك فنجان بنوشيد.

آرامش محسوسى حاصل مى‏شود، ضدّ اسپاسم است، در موارد يائسگى و رفع اضطراب و اختلالات عصبى داروى مؤثرى است.

3- شصت تا هفتاد گرم از آن را در يك ليتر آب پانزده تا بيست دقيقه بجوشانيد و از آب آن به صورت ماليدنى براى درمان نقرس و روماتيسم هر روز استفاده كنيد، مؤثر خواهد بود.

منابع و مواخذ

Previous گیاه فرفیون
Next فوفل
یک پاسخ بنویسید
فهرست موضوعی مقاله